Τα καλλυντικά του χωριού είναι τα καλύτερα

Η γυναίκα παλιά, προσπαθούσε να συμπληρώσει την άψογη φυσική της εμφάνιση με διάφορα παρασκευάσματα που έκανε μόνη της.

Η καλύτερη λοσιόν για τα χέρια και το πρόσωπο, γίνονταν με πικραμύγδαλα σπασμένα στο γουδί που έμεναν μια με δυο μέρες στο νερό ή με γαλάκτωμα από σταρένιο ζυμάρι ή και με υγρό από φλούδες πορτοκαλιού.

Τα μαλλιά μαύριζαν,δεν έπεφταν κι ήταν αφράτα όταν λούζονταν με τα λεγόμενα «βρασίδια». Ήταν νερό που έβρασε με φύλλακαρυδιάς, σκίνου, βάγιας, δεντρολίβανου ή ρίζες βάτου.

Το μουστάκι και τα φρύδια τα έβαφαν με καμένο γαρίφαλο.

Απ’ τους καρπούς της βάγιας (δαφνης) έβγαζαν το δαφνόλαδο για τα μαλλιά.

Το γιαούρτι, η ντομάτα και οι αγγουρόφλουδες ήταν για τα εγκαύματα και τα μπαλώματα του δέρματος.

Οι φλούδες του λεμονιού και του πορτοκαλιού έκαναν αφράτη επιδερμίδα.

Η αλοιφή που κρατάει το πρόσωπο μαλακό κι αφράτο γίνεται με ασπράδι απ’ αυγό, σαπούνι, λάδι και γιαούρτι.

Η ντομάτα μαλάκωνε τους κάλους και τις παρανυχίδες.

Η ψείρα καταπολεμιόνταν με τα φύλλα της πικροδάφνης και η χρήση του σαπουνιού ήταν μάλλον περιορισμένη.

Τα ρούχα και κυρίως τ' άσπρα, τα καθάριζε το «κοφίνι» (αλισίβα = σταχτωμένο νερό) και νερό που έχει βράσει μέσα δεντρολίβανος.

Με μούργιες κι ακάθαρτα ελαιόλαδα έκαναν το σαπούνι της μπουγάδας, ενώ με δαφνόλαδο και ροδέλαιο το μοσχοσάπουνο.

Πηγή