Isadora Duncan το όνομα της μεγάλης χορεύτριας των αρχών του περασμένου αιώνα.
Η γυναίκα που άλλαξε ριζικά το μπαλέτο και το χορό και του έδωσε μία μοντέρνα διάσταση. Αφιερωμένη ψυχή τη και σώματι σε αυτόν, δε δίστασε να χορέψει ημίγυμνη, δε δίστασε να αφεθεί στο πάθος του έρωτα, δε δίστασε να σοκάρει με τον αντισυμβατικό τρόπο ζωής της την κοινωνία στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε.
‘Ηταν μία γυναίκα ασυνήθιστη, αξιόλογη, εναντίον του γάμου, παρ' όλο που και εκείνη τελικά παντρεύτηκε σε μια εποχή που ο γάμος ήταν ένας από τους κύριους σκοπούς της γυναίκας. Αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο καμία άλλη. Ήταν λάτρης της περιπέτειας και φοβερή επαναστάτρια. Αυτό φάνηκε εξάλλου από πολλή μικρή, όταν είπε στη δασκάλα χορού της πως οι κινήσεις στο μπαλέτο ήταν άσχημες.
Γεννήθηκε το 1877 στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας και την παρθενική της δημόσια εμφάνιση, έκανε το 1896 στο Σικάγο όπου υπήρξε μέλος μιας παράστασης στην οποία υποδυόταν διάφορους ρόλους. Απογοητευμένη από το κοινό της χώρας της, αποφάσισε να την εγκαταλείψει και να πάει στην Ευρώπη να κάνει γνωστό το έργο της.
Πρώτος της σταθμός ήταν το Λονδίνο όπου έκανε και κάποιες ατομικές χορευτικές εμφανίσεις, πέραν των ρόλων που υποδυόταν. Στο Λονδίνο ήταν που γνώρισε την αρχαιοελληνική γλυπτική, την ιταλική ζωγραφική της αναγεννησιακής περιόδου αλλά και τη συμφωνική μουσική. Λάτρευε τον Σοπέν και τον Μπετόβεν.
Ανήσυχο πνεύμα και με τον ενθουσιασμό που είχε διάχυτο μέσα της να κάνει τον κόσμο να αγαπήσει το χορό, επισκέφθηκε και άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Πήγε στη Γερμανία, όπου γνώρισε τη φιλοσοφία του Φρειδερίκου Νίτσε για τον οποίο ο χορός αποτελούσε τρόπο σκέψης. Δούλεψε επίσης στην Ελλάδα , τη Ρωσία και τη Σκανδιναυία. Μάλιστα στην Ελλάδα, το σπίτι στο οποίο διέμενε στο Βύρωνα, ο Δήμος το μετέτρεψε σε σπίτι της τέχνης και του χορού.
Στόχος της ήταν να δείξει στους λάτρεις του χορού πως μέσα από αυτόν ο άνθρωπος μπορεί να εκφράσει την ύπαρξη του και να βρεθεί σε αρμονία με τη φύση.
Μπορεί η επαγγελματική της ζωή να ήταν γεμάτη δόξες και επιτυχίες, η προσωπική της ζωή όμως της έδειξε το πιο τραγικό πρόσωπο της.Έχασε τα δύο της παιδιά σε φρικτό δυστήχημα, ενώ η ίδια πέθανετο 1927 στο Παρίσι, όταν το μαντήλι που φόραγε μπλέχτηκε στη ρόδα του αυτοκινήτου που οδηγούσε.
Πίσω της άφησε ζωγραφιές που η ίδια είχε αποτυπώσει στους καμβάδες της, καθώς και πολλά δικά της κείμενα.
Η μεγαλύτερη όμως κληρονομιά που άφησε στον καλλιτεχνικό κόσμο, ήταν ο μοντέρνος χορός. Ο χορός ως μέσο έκφρασης των συναισθημάτων που κατακλύζουν την ανθρώπινη ψυχή. Αυτό ακριβώς ήταν το μεγάλο της πάθος.
Πηγή
Απλά μας ενδιαφέρει να ακούγονται όλες οι απόψεις χωρίς λογοκρισία.
Τα Μπουλούκια
Η παρούσα αρθρογραφία έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα. Ο αναγνώστης οφείλει να διασταυρώνει τις πληροφορίες για θέματα που τον ενδιαφέρουν. Τα κείμενα βασίζονται σε υλικό από Ελληνικές και ξενόγλωσσες δημοσιεύσεις, οι οποίες αναφέρονται στο μέτρο του δυνατού. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.